GEZONDE HUID

Gewone duivenkervel (Fumaria officinalis) of aardrook, kattenkervel, akkerkruid, grijsekom, koegras … De veelheid aan namen zegt alles over de veelheid aan eigenschappen.

Hij groeit overal ter wereld; in Frankrijk is hij in de meeste streken te vinden, rond huizen, in gecultiveerde of braakliggende velden, en in de spleten van oude muren.  De kleine, langwerpige, purperroze bloemen staan in trossen aan het einde van een slanke stengel met gedeelde, glazig groene bladeren. Gewone duivenkervel is de vriend van de lever! Zijn geschiedenis maakt hem de koningin van de banketten. De siroop ervan staat inderdaad al lang bekend als een doeltreffende vriend voor feestgangers en de gebruikelijke nasleep van een avondje uitgaan.

Vanuit moleculair oogpunt bestaat gewone duivenkervel uit een alkaloïde, fumarine, waaraan het zijn voornaamste heilzame eigenschappen te danken heeft.

• Hij bevordert het spijsverteringscomfort,
• bevordert de afvoerfunctie van het lichaam,
• houdt de huid gezond,
• draagt bij tot de goede gezondheid van de lever.

De paardenbloem of Taraxacum officinalis is een wilde asteraceae die bijna overal ter wereld in het wild groeit. Deze vaste plant is bestand tegen temperaturen van -20°. Ze is geliefd bij mens en dier en is misschien wel de bekendste veldbloem. De paardenbloem werd vroeger door jonge dorpsmeisjes gebruikt als waarzeggingsprocedé om hun trouwdatum te kennen.

Het aantal keren dat ze moesten blazen om de pluisjes van de plant los te krijgen, was het aantal jaar dat de bruiloft werd verschoven. Vlogen de pluisjes in de lucht, dan was dat een teken van geluk. Het omgekeerde was een onheilsbode. De Franse naam ‘pissenlit” (of in het Nederlands ‘pisbloem’) die in de 15de eeuw opdook, vloeit voort uit de kleine nachtelijke ongelukjes die de consumptie ervan kon veroorzaken. Toch is het pas in de 16de eeuw dat het gebruik ervan verspreid raakt. In alle delen van de plant vinden we: bijzonder BITTERE sesquiterpene lactonen (germacranoliden en eudesmanoliden), pentacyclische zuren (taraxosterol en derivaten daarvan) en meer gebruikelijke fenolzuren (caffeïnezuur, ferulinezuur…), flavonoïden. De wortel is rijk aan inuline (40% in de herfst) en fructose (vooral in de lente) en talrijke andere bestanddelen die ervoor zorgen dat het een eersterangsplant is:

• ze stimuleert de spijsvertering,
• bevordert het spijsverteringscomfort,
• bevordert de werking van de lever en de gal,
• helpt het suikergehalte onder controle te houden,
• zorgt ervoor dat de urinewegen goed functioneren.

Het driekleurig viooltje is endemisch in alle gematigde streken van Europa en Azië. Het is te vinden op zandgronden in heel Frankrijk en Europa, in West- en Noord-Azië, in Noord-Afrika en Amerika.
Het duurde tot de 16de eeuw voor het interessant werd. De bloem staat symbool voor meditatie, bezinning en herinnering. In het preutse Victoriaanse Engeland werd het viooltje gebruikt voor geheime hofmakerij.

Elke verwijzing naar liefde of hartstocht was zeer ongewenst en het viooltje werd gebruikt om gevoelens aan potentiële partners te tonen. Voor de deugden worden de bovengrondse bloeiende delen van de viola tricolor gebruikt. Ze zijn rijk aan fenolzuren, zoals salicylzuur en de derivaten daarvan, slijmstoffen zoals galacturonzuurderivaten, flavonoïden zoals vitexine en isovitexine, carotenoïden zoals violaxanthine en zeaxanthine. Andere voordelen van het driekleurige viooltje:

• het houdt de huid gezond,
• het helpt de algemene gezondheid en het voorkomen van de huid te verbeteren.